Bioboer kweekt groenten op sterrenniveau

Dat Monde des mille couleurs bekendheid verwierf, gebeurde niet zonder slag of stoot. En daar kent men in Dikkebus, diep in de Westhoek, alles van. Het is een bescheiden en kleine gemeente in Flanders Fields. Maar Dries krijgt regelmatig grote meneren over de vloer. Figuurlijk dan. Topchefs uit binnen- en buitenland kiezen, proeven en smaken. En dat is precies wat de korte keten zo uniek maakt. Met zijn wild- en biofarming brengt Monde des mille couleurs kwaliteit, evolutie en een enorme hoeveelheid biodiversiteit.

Gedreven en authentiek

Van cavalo Nero en spitskool, chinese kool, wilde bloemkool, boerenkool, rutabaga, spruitjes, armeluisasperge, tot warmoes, pastinaak, schorseneer, raap, topinambours, suikerbrood, radicchio, capucineblaadjes, capucinebloem, bernagie, rucola, luzernebloem, wilde kardoen… en honderden andere, rebelse planten uit zijn groententuin. Alles is eetbaar: wortel, plant, bloem…

“We zijn authentiek en gedreven in alles wat we doen, van veld tot vork. Alles draait rond cultiveren, ontdekken, leveren en triggeren. Wij werken uitsluitend samen met gepassioneerde partners, chef-koks van Dikkebus tot Gent, Brussel tot Parijs en terug. Je kunt die passie voor authenticiteit eten en delen op verschillende plaatsen. De mille couleurs-producten vind je terug in diverse respectabele restaurants en markten in België en Frankrijk.”

Pionier van diepvriesgroenten

Maar eerst terug naar de beginjaren. Dries Delanote groeide als kind op in een oerdegelijk en traditioneel West-Vlaams landbouwersgezin. “Mijn vader was een pionier in diepvriesgroenten. Spruiten en bloemkolen werden geoogst en daarna naar de diepvriesfabriek vervoerd.” Het was in West-Vlaanderen de start van een industrie die nog altijd groeiende is. Niet voor niets wordt West-Vlaanderen, en zeker de streek rond Ieper en Roeselare, de groentediepvries van Europa genoemd.

Het stond in de sterren geschreven dat Dries de voetsporen van zijn ouders zou drukken. Deels, toch. Hij behaalde een bachelor landbouwmanagement en werkte enkele jaren op het ouderlijk landbouwbedrijf. Maar de moderne manier van landbouwen, lag Dries echter minder. “Ik werkte heel graag, met een brede blik op de wereld.” Zo leerde hij andere landbouwtechnieken kennen in Afrika en Zuid-Amerika. “Geregeld ging ik in het Zuiden werken. Wild Farming: ja, terug naar de natuur. Naar wat landbouw vele eeuwen geleden was.”

Manier van werken én leven

In die manier van werken en leven vond Dries zichzelf terug. En de liefde voor die landbouwbeleving. “Je vindt bij mij naast de gedomesticeerde variëteiten of verwilderde varianten, ook heel wat wilde of verwilderde varianten met een uiteenlopend smakenpalet.”

Monde des mille couleurs was geboren, verwijzend naar de kleurenpracht die op het landbouwbedrijf te zien is. Geen moderne technieken, maar boeren op grootvaders wijze. En dat mag je letterlijk nemen. “Mijn grootvader werkte zonder industriële knowhow. Maar hij kende elke meter van zijn grond. Terugkeren naar oude ambacht, daar is het mij om te doen. Niet te strikt allemaal, maar wel terug naar de essentie.

En de omschakeling naar biolandbouw lag in die filosofie dan ook voor de hand. Die transitie verliep niet altijd even vlot, maar het is voor Dries Delanote de juiste weg. Zich specialiseren om unieke producten te kunnen aanbieden: het was misschien een gok, maar het bracht Monde des mille couleurs wel waar het op vandaag staat.

Peace and love

Niet dat Dries zijn verleden of andere landbouwtechnieken afzweert. “Die industriële evolutie in de landbouw was zeker ook nodig, om zeker na de oorlogen goedkoper voedsel te kunnen aanbieden.” Maar de chemische behandeling en andere toestanden zijn niet de manier waarop Dries wilde en wil werken. “Peace and love”, voegt hij er veelbetekenend aan toe.

De groei van de planten en zaden niet forceren, maar de natuur zijn gang laten gaan. Seizoens- en weergebonden. Dries weet wat er leeft en staat in zijn tuin en serres. “Je pro duct kennen, dat is belangrijk. Zo heeft een goed doorwortelde plant die de winter heeft door- en overleefd, een veel betere smaak.” En die keuze levert soms smaakbommetjes op. En dat kenmerkt Monde des milles couleurs, waar de topchefs én hun klanten verlekkerd op zijn. “Ja, neem nu het voorbeeld van de natuurlijk geperforeerde rucola.

Sommigen vinden het maar niks, maar het uitzicht alleen al. Alles draait rond de smaak.” Het is bekend dat in droge periodes aardvlooien heel wat water uit die blaadjes halen. “Die rucola verweert zich en maakt de blaadjes als tegenreactie nog pittiger van smaak. De celwanden worden ook nog harder gemaakt.” Die combinatie zorgt voor geperforeerde blaadjes, maar vooral voor een superbommetje dat de smaakpapillen verwent.

In de smaak van topchefs

Ecologische en biolandbouw vindt Dries Delanote belangrijk. Weten wat er op ons bord komt, wat er waar wordt geproduceerd. “En dat leer je nog het best kennen via de korte keten. Weg van veel regelneverij. Of bureaucratie. Of Europa.” Dries wil boeren, bioboer zijn, en geen agrarisch manager die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat achter zijn pc zit om formulieren in te vullen en andere documenten aan te vragen.

Zaaien en planten, en oogsten, is maar een deel van de job. Wie zaait, wil oogsten. Maar vooral verkopen. En bioboeren hebben het niet zo gemakkelijk. Het tij keert, maar er is nog werk. Zeker ook voor hen die nicheproducten kiezen. Maar kwaliteit drijft altijd boven. En dat is op vandaag zijn groot uithangbord. Onder andere sterrenchef Kobe Desramaults ontdekte de smaakvolle biogroententuin van Monde des mille couleurs. Ook andere sterrenchefs en toprestaurants leerden Dries uit Dikkebus kennen.

“Chefs, en zeker die van sterrenrestaurants, hebben weer de lokale en kraakverse producten van de boer uit de buurt ontdekt. Ook delicatessenzaken en de gewone consument vinden het almaar belangrijker dat hij weet wat hij eet. Dat maakt dat onze lokaal geteelde producten verder aan belang winnen.” Voor Dries en de topchefs is het een win-winsituatie. “Dat eerste contact is belangrijk. We triggeren elkaar. Iedereen wordt er beter van. Zeker het aandeel bio.”

Eten wat het land ‘schaft’

Deze manier van werken vraagt een voortdurende investering. “Ik leid hen of een van hun medewerkers op mijn bedrijf rond. Dat contact, die klik is belangrijk. Pas dan kan je gaan voor een duurzame relatie. Het is vallen en opstaan. Maar het zorgt voor een goed gevoel langs beide kanten.” Het is ook dankzij die chefs dat Dries kan boeren op de manier dat hij het liefst doet. Zonder die klanten zou het veel moeilijker (of zelfs niet) gaan.

Uiteraard zijn er een aantal gevolgen. “Door voluit voor bio te gaan, gebruiken we geen bestrijdingsmiddelen. Er kan ook maar geoogst worden wat we hebben en wat klaar is. Elke plant, elke groente, elk blaadje dat op mijn velden of in mijn serres staat, moet je kunnen opeten.” En dat gaat ver, heel ver. Soms plukt Dries ’s nachts bloemen. Niet omdat hij in de donkere Westhoek dan graag werkt, maar omdat er op dat tijdstip bijvoorbeeld geen insecten op de bloemen zitten…”

1.000 producten

Monde des mille couleurs biedt ruim 1.000 verschillende producten aan. Van olijfkomkommers en vogelmuur, over afrikaantjes en bernagie, tot winterpostelein en oxalis. “De wortel, de plant, of de bloem. In elk stadium wijzigt de smaak van een plant. Daar kan je dan alle richtingen mee uit. “Bloemen, bladeren of wortels: alles is eetbaar. Bovendien hangt de smaak ook af van de groeifase waar de plant zich in bevindt. Verse zaadbolletjes bijvoorbeeld zijn heuse smaakbommetjes! Je kan zo veel doen met plantjes. Bloemen zijn niet alleen decoratief, ze kunnen ook de smaak van een gerecht bepalen.”

Te onbekend, te onbemind

Meewerken aan culinaire projecten als Wecandance vindt hij ook boeiend. “Alles wat bio en kwaliteit voor het voetlicht brengt, is belangrijk. Het is leuk om zien dat grote organisaties ook topchefs op hun festival alle kansen geven. En zo krijgen wij de gelegenheid om eens op een ander podium te staan.” Want bekend, is bemind. En onbekend, onbemind. Zulke initiatieven kunnen de hele biosector alleen maar ten goede komen.

Lieven Vancoillie