Tuur Vandeweyer en Stephanie Van Hove (Trezemieke): ‘Het is enkel door je te onderscheiden dat je het verschil maakt’
Hij is een koele ‘cijferman’, zij een zorgzame ‘beestenmadam’. Maar zo aanvullend en complementair. “We maken doelbewust keuzes. Door heel nauwkeurig te cijferen. Maar ook door ons hart te volgen. Anders hou je niet vol wat je doet.” Of hoe alles in hun Trezemieke in Retie netjes in elkaar vloeit. Het levensverhaal van Tuur Vandeweyer en Stephanie Van Hove. Trezemieke is ook 1 van de 4 projecten in de Kempen, die in het kader van Boerenrustpunt hun deuren openzetten voor mensen met een burn-out.
Ik trouw later met een boer.” Het was voor Stephanie Van Hove een uitgemaakte zaak dat ze vroeg of laat tafel en bed zou delen met iemand uit de agrosector. “Ik werkte vele jaren in het buitengewoon onderwijs met mensen met een beperking en toen Tuur en ik beslisten om een oude boerderij te kopen, kon ik ook die andere droom realiseren.”
Stephanie vertelt vol passie en gedrevenheid over die andere droom: werken met dieren, want ze noemt zich graag zelf een ‘beestenmadam’.
Management en teelten
“We zijn inderdaad elkaars tegenpolen, of beter: we zijn complementair en vullen elkaar perfect aan”, lacht Stephanie. “Ik heb meer aandacht voor het gevoelsmatige, het verzorgende. Terwijl Tuur veel meer de cijferaar is. Beiden heb je nodig om een rendabel bedrijf uit te baten.”
En die man met wie ze lief en leed in het mooie Retie deelt, is Tuur Vandeweyer. Geen traditionele boer. Zoon van een bakker en beroepshalve werkzaam in een adviesbureau voor de agrarische sector. “Ik ga bij boeren langs voor hun teeltbegeleiding en hun management.”
En wie daarover met Tuur een boom plant, heeft bij het naar huis gaan een heel bos bij elkaar. Zijn ideeën klinken vaak logisch en stevig onderbouwd, maar niet iedereen is fan van hoe hij tegen de gangbare landbouw aankijkt. Deels omdat hij zelf niet rechtstreeks uit de landbouw komt, en deels omdat hij het liefst vasthoudt aan zijn grote onafhankelijkheid.
“Mijn vader had thuis enkele landbouwdieren rondlopen: kippen, geiten, koeien... Ik wist dat ik vroeg of laat ook wel boer zou gaan worden. Het is een microbe die op je lijft zit en je nooit loslaat.” Meer nog dan anderen is Tuur op de eerste plaats een ondernemer. “Het klopt wel dat ik vaak tegen de stroom wil oproeien. Niet om averechts te zijn, maar gewoon omdat ik het anders zie of het anders aanvoel. Ik zeg niet zwart als andere wit zeggen, maar ik durf al wel eens voor grijs te gaan.”
Zo vindt Tuur onder andere dat boeren te vaak voor het ongebreideld groeimodel blijven gaan. “Er is op zich niks mis met groeien. Maar ik vraag me vaak af op alles ook voldoende becijferd is. Ik tel en reken, dat is ook mijn job.” Zeven jaar geleden beslisten Stephanie en Tuur om een oude boerderij aan te kopen. Bedoeling was om er een Bed&Breakfast, al dan niet gekoppeld aan ruitertoerisme, te gaan uitbaten. Maar voor het afbreken van een oude schuur kreeg men niet de verhoopte vergunning, zodat het professioneel landbouwplan een totaal andere invulling kreeg.
Focus op vleesvee
De focus ligt op vleesvee. “De uitbating van een melkveebedrijf is moeilijker, want je bent onder meer veel meer gebonden aan vaste uren. We hebben vandaag 35 stuks vleesvee, Blonde Aquitaine en Aubrac, een sterk Frans, Pyreneëenras. Nee, aan uitbreiden denken we niet. Integendeel, het kweken op zich is heel duur. We kiezen bewust voor kleinschalige landbouw. Die grazen allemaal op weilanden, of in natuurgebieden. We hebben onder andere een overeenkomst met Natuur en Bos.”
Uitsluitend gras in rantsoen
In totaal is er 80 ha weiland. “We geven alleen gras aan onze koeien. Ons gemengd rantsoen bestaat alleen uit grasland. Dat gras in natuurgebied is onder andere heel kruidenrijk, en ideaal voor de smaak van het vlees. Daarnaast nog grasland die met dierlijke mest voorzien wordt en dan nog intensief grasland, grasklaver, die we 5 à 6 keer per jaar kunnen maaien. Waarom zouden we ander voeder gebruiken? Bij ons heeft dat geen nut. En iets wat je niet uitgeeft, blijft gewoon in je portemonnee”, zegt Tuur.
Naar eigen zeggen haalt Tuur nog voldoende rendement en rendabiliteit. “Iedereen heeft vandaag witblauw staan en daar wordt over geklaagd. Waarom zou ik dan nog eens dat ras opkweken?” Het geslacht vleesvee wordt onder andere in de eigen hoevewinkel verkocht. “Het klopt dat we uiteraard in een andere positie staan, omdat ik nog voltijds mijn adviesbureau heb. Maar dat betekent niet dat wij ook niet moeten rekenen en cijferen.”
We hebben heel bewust gekozen voor verbreding: verkoop via de korte keten, het organiseren van verjaardagsfeestjes en de zorg. De regelgeving wijzigt voortdurend en dat maakt het niet eenvoudig. Vroeger verdienden we 6 euro per uur, terwijl in een instelling 25 euro per uur wordt voorzien. Het gaat ons niet over het geld, maar de verhoudingen waren volledig scheefgetrokken. We zijn nu een erkende zorginstelling en werken met mensen met een persoonlijk budget. Wat we anders op 1 week met die zorgverbreding verdienen, realiseren we op 1 dag.”
Goed nabuurschap
“Die hele verbreding is noodzakelijk, en helemaal geen last. Dat is het misschien wel voor andere landbouwers die op zoek gaan naar nieuwe verdienmodellen. Zij zitten vaak liever op hun tractor dan dat ze met mensen omgaan. Ik zet me graag in voor die kinderen.
Dat sociale komt dan naar boven. Ik ben blij dat we die stal hebben opengezet. We onderhouden ook een goed nabuurschap en hebben regelmatig opendeurdagen. Het klopt dat onze privé en ons werk vaak door elkaar lopen. Maar dat zien we precies als een meerwaarde. Ook een verrijking voor wie we zijn en wat we doen”, zegt Stephanie.
Schoonste Boerin
Enkele jaren geleden nam Stephanie ook deel aan de verkiezingen van de Schoonste Boerin. Het jaar waarin varkensboerin Mieke Verniest het lintje kreeg. “Dat was een positieve ervaring. Ik zou direct weer deelnemen. Maar als ik zie wat Mieke daar nu allemaal voor doet, ben ik wel blij dat ik niet gewonnen heb.”
Volgens Tuur en Stephanie moeten vrouwen nog meer naar buiten kon. Vertellen wat ze doen. Want ze doen dat met zoveel inzet en passie. “Ja, ik ben zo trots dat ik boerin ben. Ik moet geen 200 koeien hebben. Nee, ik ben heel blij met mijn stalletje, en met alles wat daarrond hangt. En als je trots bent, wil je dat ook graag tonen.”
Nog dit: Tuur hoopt dat meer land- en tuinbouwers de weg van een onafhankelijker landbouw zullen inslaan. “Iedereen blijft meestappen in het bekende verhaal van groeien en groter worden. Daar is niks mis mee, want uiteindelijk zijn er in de toekomst voor de Vlaamse boer maar 2 opties: kleinschaliger en verbreden, of nog groter worden en industrie zijn. Ja, ik ben soms de vreemde eend in de bijt. Ik durf wel eens anders denken.
Begin met te cijferen
Omdat ik in een meer luxueuze situatie zit? Ja, misschien wel. Akkoord. Maar toch: sommigen doen gewoon voort omdat ze het gewoon zijn, zonder al te veel na te denken. Ik adviseer hen om eens goed te beginnen cijferen. Want daar begint elk verhaal. Men is te vaak met handen en voeten gebonden aan wat anderen doen of hen voorschrijven. Hoe kan je nu een onderneming leiden als je onvoldoende de eigen cijfers kent?
Durf dingen in vraag stellen, ook wat je zelf gewoon bent om doen.”
Stephanie heeft nog een droom. “Ik hou zielsveel van bakken. Wat graag zou ik hier een koffie- en theehuisje openen. Of de winkel uitbreiden. We merken dat die hoeveverkoop in de lift zit. We hebben inderdaad wel een vast en een bewust cliënteel. Je merkt vandaag aan alles dat de Vlaamse landbouw in een transitie zit. En dat juichen we toe.” En bij Trezemieke kunnen in het Boerenrustpunt ook mensen met een burn-out terecht.
