Oldtimer-freak Lionel Vandekerckhove: ‘Van vuil stuk oud ijzer een blinkende Allgaier maken’

Lionel Vandekerckhove won met zijn Allgaier type AV17V op de jongste editie van de happening van oldtimers op de Werktuigendagen in Oudenaarde de hoofdprijs. Het was de kers én slagroom op de taart. "De absolute bekroning van het vele werk. Niks kan daar aan tippen.” Of toch wel, zijn oogappel Bo is nog belangrijker. Een knappe, leergierige en opgewekte meid. Het verhaal van ‘de boom en de appel’, daar kan geen oldtimer tegenop.

Het was uit noodzaak dat de kleine 6-jarige Lionel Vandekerckhove voor wat vlug bijeen gescharrelde franken de biggenstal met stro bij de buren uitmestte. Hij speelde daar al sinds hij 4 jaar oud was. Thuis had de landbouwerzoon het niet breed en op 100 m van zijn ouderlijk huis was er speelgoed in overvloed. Op zijn zevende leerde hij daar op de binnenplaats met een Same Leone en een Deutz 7006 rijden. Enkele jaren later reed hij met een pick-up rond op het veld.

Tot in het kleinste detail

Het was niet alleen thuis, maar onder andere ook bij die buren dat Lionel de voorliefde voor de boerenstiel én de liefde voor tractoren en landbouwmachines ontdekte. “Bij een overbuur leerde ik al op mijn twaalfde lassen, ook rijden en werken met en aan landbouwmachines. Ik herinner me nog goed hoe we nog met 2 mensen bieten zaaiden: een bestuurder en iemand die achterop liep om alles te controleren en zaad bij te vullen. Later mocht ik ook met een andere machine alleen zaaien. Ik klopte ooit 36 uren aan één stuk, zonder slapen.”

Na de verkoop van zijn landbouwbedrijf in Langemark laaide het nooit gebluste vuur voor oude tractoren weer op. “Van een oud en vuil stuk ijzer een afgewerkte en blinkende parel maken, daar gaat het om. Ik kon lassen en ik had geen schrik van werken.

Het is ook de bevestiging van wat in mijn karakter zit: dat ik het kan, dat ik het zelf doe, perfectionistisch tot in het kleinste detail. Kennissen hadden een tractor gekocht om te restaureren, en dan beslis je al vlug om het ook zelf eens te proberen.” Het vuur werd nooit meer geblust.

Ronde neus en oranje kleur

Het was de start van een hobby die hem na de werkuren op weekdagen en in het weekend in zijn garage houdt. “Waarom het merk Allgaier?” kaatst Lionel de vraag terug. Het is bijna vloeken in de kerk. “De absolute topper, niet? Allgaier: voor de ronde neus, en die oranje kleur. Ik ben fan, grote fan. Als je eenmaal verknocht bent aan een merk, blijf je daar ook bij. Ik heb 3 types Allgaier. Nee, geen ander merk voor mij.

Ja, Allgaier is de top en daar hoor ik graag bij. Je geraakt nog moeilijk aan reservestukken, en het zijn de duurste onderdelen, heel exclusief. En wie er niet zelf kan aan werken, begint er best niet aan. Wie het allemaal moet laten doen, is al verloren vooraleer hij begonnen is. Ik kan en ik doe alles zelf. Dat geldt voor iedereen die met oldtimers aan de slag gaat. Het is anders wel een heel dure hobby.”

De 3 Allgaiers blinken in hun oranje kleur én in hun carrosserie. Het zijn stuk voor stuk pareltjes. Volledig gerestaureerd door Lionel. In 2011 werd de A111 (bouwjaar 1955) gekocht in Cenon sur Vienne (Frankrijk), in 2012 de AP17V (bouwjaar 1953) in Artonges (Frankrijk) en in 2014 de A12 (bouwjaar 1952), deze keer in Bech (Luxemburg). Met die AP17 won Lionel op de oldtimerhapping van de Werktuigendagen in Oudenaarde de hoofdprijs. “Vele liefhebbers kennen dat type niet, zelfs enkele juryleden van die wedstrijd niet. Dat alleen al geeft mij een kick.”

De AP17V

Die AP17V is het prototype van de A122, die dan weer wel door alle Allgaier-oldtimerfreaks is gekend. “Die tractor was in heel slechte staat: volledig versleten, stond al 30 jaar te rotten in een bos. Hij was volledig doorroest. Alles zat vast, uitgezonderd het stuur en de versnellingspook. Je kon geen enkel pedaal induwen. Ik haalde er zelfs een emmer vol okkernoten uit. Eekhoorntjes hadden er hun plezier mee. De doorgeroeste mazouttank stond er ook naast.”

Lionel werkte meer dan 1,5 jaar aan de tractor, met een verbluffend oog voor detail en precisie. “Ik ben handig en ik kan alles zelf. Mijn voornaamste eigenschap is dat ik steel met mijn ogen. Ik ben daar bijzonder in getraind. Alles wat ik zie, kan ik heel vlug. Dat kwam als landbouwer ook goed van pas. Vroeger maakte ik veel dingen zelf. Ik deed ook veel laswerk voor boeren, links en rechts. Die handigheid is uiteraard een groot voordeel voor wie oude tractoren wil restaureren. Ik werk nu nog veel, vroeger ook. Ik moest boeren. Ik denk er alle dagen aan: de oppervlaktes van mijn bedrijf spoken voortdurend door mijn hoofd.”

Terug naar het restauratiewerk van Allgaiers. Naar de AP17V. “Elke avond, elk weekend... eerst alles demonteren, alles opblinken tot op bloot ijzer. Probleem was onder meer dat je van dit type heel weinig informatie vindt op het internet. Als je stukken niet op de kop kunt tikken, moet je ze namaken. De vooras eraf, de gardeboes, de trompetten, de motor apart, de versnellingsbak apart. Alles verdelen in handelbare stukken. Dan begint het grote werk. Daarna breng je alles zoveel mogelijk weer samen, en op het laatst meestal de motor. Ik moest hem later nog eens weer volledig uit elkaar halen omdat er onvoldoende oliedruk was.”

Gehard door tegenslagen

Pas als het moeilijk gaat, voelt Lionel zich in zijn sas. “Ik heb in mijn leven al zoveel meegemaakt. De gieren staan overal klaar als je mankt. Maar ik plooi niet, ik ben sterk. De tegenslagen hebben mij gehard, zodat ik vandaag een heel sterk binnenwerk heb.” Hij doet alles zelf, of toch bijna. “Een vriend van mij brengt wel eens een stuk mee van een tweedehands oldtimerbeurs, vooral in Nederland.” Ook bij de restauratie van zijn eerste oldtimer kreeg hij wat hulp. Daarna nooit meer.

“Als ik zelf met pensioen ben, ga ik misschien meer eens naar beurzen trekken. Maar nu werk ik nog het liefst zelf aan oldtimers. Vergeet niet dat niet alles wat je koopt, ook daadwerkelijk onmiddellijk past zoals het moet. Integendeel, er is veel aanpaswerk aan. Maar ook dat geeft zoveel voldoening als het lukt.”

Lionel houdt ook van details. Zelfs het kleinste onderdeel moet kloppen. “Een houten bak, of een kist. Nee, aluminium melkpullen vind ik bijvoorbeeld veel mooier. Die hangen aan die tractor. De perfectie zit hem juist in het kleinste detail. Daar moet je op inzetten. Ik hou ook ontzettend veel van de driehoekige voorvelgen op dit model. Ze zijn uniek in hun soort. Of ik nog modellen op het oog heb? Ja, een 3 cilinder met driehoekige velgen, of een A144, een 4 cilinder. Ik speur elke dag rond op het internet. Er zijn contacten, maar nog niet voor onmiddellijk. Ik heb recent een pikbinder gekocht, een Fella F7 met stokken. Daar ga ik straks aan beginnen. En als er zich een mogelijkheid voordoet, sla ik toe.”

Tot 10.000 euro

Maar koken kost handenvol geld, oude tractoren restaureren nog meer. “Tja, in wrak gaat het al vlug om 2.000 à 3.000 euro, of tot 10.000 euro voor bijvoorbeeld een 4 cilinder in wrak. Ik heb geen schrik van zo’n wrak. Het is net een uitdaging om daaraan te beginnen. Dat zoeken is een deel van de hobby. Een voetballer zonder goede schoenen kan ook niet goed mikken of scoren.”

Wat als hij klaar is? “Dan ben ik trots, ja. Op het afgewerkte en tot in de puntjes verzorgde resultaat.” En dat mag de hele wereld zien. “De afgewerkte tractor tovert altijd een glimlach op mijn gezicht. Voor die voldoening doe je het. Het slotakkoord, dat is zo plezierig. Nee, ik denk er niet aan om 1 van mijn 3 Allgaiers te verkopen. Ik krijg ook wel eens de vraag om bij anderen te gaan helpen. Maar ik heb geen tijd. Ik werk liever aan oldtimers.” Of hij rijdt in de zomer zelf met een van zijn Allgaiers rond. En dan glimt Lionel evenveel als de met zijn eigen handen gerestaureerde paradepaardjes.

Lieven Vancoillie