Vlaamse schapenboer Peter De Cock in Wallonië :’Kwaliteit en passie zijn hier rode draad in alles’

Op een herfstige weekdag drapeert een indrukwekkend kleurenpalet de uitgestrekte bossen in Wallonië. In deze ongerepte buurt waarvan de fabelachtige natuurpracht niet in zwarte letters op een witte achtergrond te vatten is, ligt in het gehucht Acremont (Bertrix) wat verscholen in een zijstraat een bergerie. Of beter, dé Bergerie d’Acremont. Die wordt gerund door Peter De Cock (45) en Barbara Vissenaeken (46).

Balkend welkom van ezel

Het is opvallend en zeker in Vlaanderen minder de regel: wie naar de verbruik- en bezoekersruimte wil stappen, wandelt eerst door de schapenstal. Daar wachten niet alleen de prachtige Belgische melkschapen de nieuwsgierige bezoekers op, maar je krijgt er ook een balkend welkom van een ezel, die zich hier ook thuis voelt.

Uitbaters Peter en Barbara koppelen hun joie de vivre aan een grote portie daadkracht, kennis, inzet én een hoge kwaliteitsnorm, die ze zichzelf opleggen. Niemand die ooit had gedacht dat de jonge Peter later schapenhouder en kaasmaker zou worden. En toch, als kind van 4, 5 jaar ging hij met zijn broer en zus mee op vakantie met de ouders naar... Zwitserland.

Plakkaat in het koeterfrans

Daar werd hij verliefd op de koeien, of beter: op de melk én het verwerken van zuivel en het maken van kaas. Meer nog, op zekere dag maakte hij met een Zwitsers mes een plakkaat en krabbelde daar in koeterfrans een ‘verkoopstekstje’ op. Wat Peter toen niet wist was dat dat de start van zijn verkoopinstinct was. Want wie een landbouwbedrijf wil uitbaten, is best van de eerste dag ook rendabel.

Na zijn middelbare studies elektromechanica studeerde Peter in Geel af als gegradueerde landbouw én liep hij met succes school in de internationaal gerenommeerde zuivelschool van Moudon, 20 km van Lausanne. “Het kostte mijn ouders een fortuin, maar daar leerde ik alles van het ambachtelijk maken van kazen. Tot vandaag ben ik de enige Belg die daar is afgestudeerd.”

Sire, er zijn nog... Belgen

Nog een rode draad in zijn leven: Belg zijn. Geen Waal, of Vlaming, maar trots om Belg te zijn. “En op het DNA van een Belg. Ik ben Brusselaar. Geboren in Schaarbeek, met mijn ouders uitgeweken naar Tremelo, ook nog gewerkt in Leuven.” En dan is ook de stap naar het... Belgisch melkschaap niet veraf.

“We kennen en hechten meer belang aan 2 panda’s in Pairi Daiza, dan aan ons eigen, Belgisch, levend erfgoed. Dat is zo verdomd jammer. Of het nu gaat om West-Vlaams roodbont, spelt of melkschapen: heb ons erfgoed lief! Het wordt dringend tijd dat we dat levend erfgoed op één zetten, ook door de biosector. Mensen moeten weer leren beseffen wat er op hun bord komt. Meer aandacht geven aan levend erfgoed uit eigen streek, tegen een eerlijke prijs voor de boer.

We zijn veel meer dan een verwerker. Als veehouder zijn de dieren het verlengde van jezelf, van je eigen navelstreng. En ja, ik hoop dat mijn betoog nu over de taalgrens ook eens meer wordt gehoord.”

Bio-sceptisch en rendabel

Peter De Cock heeft een speciale band met bio. Hij noemt zichzelf bio...sceptisch. “De grote bioretailers zoeken de goedkoopste bioproducten in landen als Roemenië en Polen. De groothandel neemt zo stilaan ook de bio over. Buiten België kunnen ze veel goedkoper shoppen. En dat is zo wraakroepend, maar we zitten nu eenmaal in een geglobaliseerde wereldmarkt. België bepaalt de prijzen niet, de wereld wel.”

Hij wilde zo graag een melkveebedrijf opstarten, niet met koeien of met geiten maar met schapen. “In Vlaanderen lukte dat niet. Ik kreeg geen vergunning. Men dacht dat ik nooit rendabel kon zijn.” En over die rendabiliteit is er wel iets te zeggen... Een zoekertje in... Landbouwleven bracht hem naar Acremont. “Ik kocht daar ruïnes en had een zware hypotheek. Er was geen andere oplossing dan vanaf dag één rendabel te zijn. Het was heel hard. Ik heb 8, 9 jaar bloed, zweet en tranen gekend.”

Peter zette door, timmerde aan de weg, met inzet, daadkracht, solidariteit en veel passie. “Ik leerde op de markt van Leuven mijn latere vrouw Barbara kennen. Ze was een heel bewuste consument en kocht bij mij een stuk kaas. 12 jaar geleden zijn we getrouwd. Zij gaf een nieuwe drive, een nieuwe toekomst aan het bedrijf.“ Uitmuntenheid was geen doel op zich, we hadden niet zo zeer de drang om ons te bewijzen”, zegt Barbara.

Terugkeren is... Red Bull

“ Eerst was er onze kwaliteit, de rest is gevolgd., deels uit idealisme, maar vooral uit passie. We willen gewoon dat het goed is. Dat de mensen een kwaliteitsproduct voor een normale prijs krijgen, en dat ze dan terugkeren.” “Dat is onze Red Bull , dat is onze drive om door te gaan. En dat je alle melk op je eigen bedrijf kunt en blijft verwerken, dat er niks van het bedrijf weg gaat. Die verkoop zorgt ook voor vele sociale contacten.”

Jaarlijks komen bijna 10.000 bezoekers over de vloer, voor de hoevewinkel, in de vakantiewoning, of voor het bijwonen van cursussen en workshops, of andere vormen van kennisoverdracht in onder andere het verwerken van melk en het maken van kaas.

“Ik ga ook zelf langs op bedrijven om boeren te helpen. Die overdracht van kennis vind ik zo belangrijk. Ik heb zelf die kennis en wetenschap ontvangen, en die wil ik zo graag met anderen delen”, zegt Peter.

Anders leven in Wallonië

Dat hun producten (inter)nationaal worden gewaardeerd en goed zijn voor tientallen prijzen en onderscheidingen is voor het koppel alleen maar een stimulans om door te gaan en hard verder te blijven werken.

Ze krijgen op het schapenbedrijf de hulp van een medewerker en onder andere ook van de ouders van Peter. “In Vlaanderen is de afstand tussen de consument en de boer veel groter dan in Wallonië. We werken hier ook met coöperaties, voor de grond en voor het vermarkten van producten. Zo is er onder meer een lokale boerenwinkel in Libramont. We participeren in verschillende projecten, die er allemaal op zijn gericht onze natuurproducten aan een eerlijke prijs te verkopen.”

Een taalbuffer was er niet, door de Zwitserse leerschool in het Frans. “In heel Europa zijn er progressieve mensen, zijn er domme mensen. Hier in Wallonië is er een andere levensstijl. Om maar 1 voorbeeld te geven: aan de schoolpoort geeft iedereen elkaar een kus. Niet omdat ik van iedereen een zoen wil”, lacht Barbara.

4 keer met vakantie

Walen staan op een andere manier in het leven, zeggen Peter en Barbara. “Iedereen zegt goeiedag. Er zijn natuurlijk overal uitzonderingen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld in Vlaanderen heeft de uiterlijke schijn hier veel minder waarde. Met luxe wordt hier eerder gespot. Wat vanbinnen zit, is belangrijker dan de buitenkant, het uiterlijk vertoon. Doe normaal, en werk! Je hebt wel enige tijd nodig om het ijs te breken, maar als je aanvaard bent dan laten ze je niet meer los.

Het gaat om de mentaliteit. Om het welkom. Om het zich aanvaard voelen. Nee, naar Vlaanderen willen we niet meer terug. Ik ben hier gekomen zonder centen, en ik heb na heel hard werken erkenning gekregen. En overal heb ik hier de solidariteit gevoeld.”

Solidariteit en kwaliteit. Het gezin gaat dan ook 4 keer per jaar 1 week met vakantie, bijna altijd bij boeren. “We hebben een medewerker in dienst, we kunnen een beroep doen op onze ouders, op onderlinge bedrijfshulp... We vinden het belangrijk om ook hier voor kwaliteit te gaan. Levenskwaliteit.”

Lieven Vancoillie