Het goed afsluiten van het weideseizoen

Natuurlijk is het nog niet aan de orde om definitieve stellingen te poneren, maar het is een feit dat het woord ‘nazomer’ ieder jaar opnieuw aan betekenis wint. Slechts enkele jaren geleden moesten we er nog aan wennen en op vandaag lijkt deze inmiddels goed ingeburgerde blijver een vaste waarde. Wat een voordeel is over de hele lijn voor onszelf en onze paarden, impliceert ook een enigszins gewijzigde aanpak voor het weiland.

Herfstperikelen uitgesteld

Pakweg tien jaar geleden, zou gras wikkelen voor runderen in oktober of zelfs begin november als een wereldwonder omschreven worden. Nu gaat dit praktisch onopgemerkt voorbij. Want ja, onze nazomers zien er al enkele jaren op rij anders uit, ondanks het feit dat de dagen in een snel tempo korter worden. En rundveehouders malen er niet om nog een derde of vierde snede in te pakken in oktober, als het gras nog een late groei kende. Voor paardenhouders is dit nochtans niet het geval, gezien het late gras sowieso te veel vocht en te weinig vezel bevat en daardoor niet geschikt is voor het fragiele spijsverteringsstelsel van het paard.

Langer naar de weide

Ondanks de groeistop tijdens de voorbije hete zomer en de blijvende droogte van de bodem, groeit het gras opnieuw. Weliswaar niet in snelle modus, maar toch. Ook het onkruid gaat mee in dit verhaal, vooral op de door ‘vernieler paard’ overbemeste plekken waar het welig tiert. Het taaie onkruid wreekt zich overduidelijk na de kurkdroge zomer.

Voor kleine paardenhouders valt het wel mee met de drogere bodem, want de paarden kunnen langer naar de weide. Het zijn immers de kleine weides die in het najaar het snelst schade ondervinden van teveel beloop op een niet langer opdrogende bodem. Een paard spaart immers zijn weide niet en een beschadigde weide herstelt minder snel in de vroege lente.

Het is dus mooi meegenomen dat dit nu toch al enkele jaren anders kan. Een paard dat in oktober en begin november, nog enkele uurtjes per dag kan genieten van een pluk gras en extra beweging op de weide, gaat hoe dan ook gezonder de winter in. Ze waren legio ‘vroeger’, de septembermaanden met onmogelijke weidegang door modder en diepe, ‘paardige’ remsporen.

Weidebloter

Het gras bleef de afgelopen weken doorgroeien. Ondanks dat de temperatuur de voorbije weken nog geregeld boven de 20°C kroop, bleef het gras wel praktisch de hele dag vochtig, afhankelijk natuurlijk van de ligging van het perceel. Dergelijk nazomerweer liet ons toe de weidegang af te bouwen op een paard vriendelijke manier, zonder bruuske ingrepen. Eens u beslist de weidegang van de paarden een halt toe te roepen, is het een aanrader het weiland te laten bloten, terwijl de bodem het nog toelaat. De weidebloter hakselt te lang en ongelijk groeiend gras en verspreidt het op de grasmat. De resten blijven liggen en worden omgezet in humus, het deel van de verse organische stof (gras), dat door de bodem opgenomen wordt na afbraak. Dit is dus eigenlijk een vorm van bemesting. Het is bovendien niet goed dat gras te ‘hoog’ de winter ingaat, gewoonweg omdat kort gras de groei veel makkelijker oppikt in de lente. Indien uzelf niet over een tractor en weidebloter beschikt dan kan dit ook via een loonwerker of landbouwer. Veel landbouwers beschikken nog over een kleine tractor, die veel makkelijker rond te sturen is op een klein stuk weide en aldus nauwkeuriger werk toelaat.

Onkruid dat

nog steeds welig tiert

Op de foto merkt u een heel herkenbare paardenplek, bulkend van de onkruiden en dikke grassen. Het gras, maar ook het onkruid groeit nu eveneens langer door dan bij een vroege herfst. Rekenen op grondvorst om deze stevige constructies in de kiem te smoren is verre van aan de orde. Beter is er komaf mee te maken eens de paarden het perceel niet meer betreden, zolang het weer groeizaam is en het onkruid overdag nog opdroogt. Dit zijn de ideale weersomstandigheden, om een doeltreffende werking van bestrijdende producten mogelijk te maken. Voor velen van ons wordt het op zoek gaan naar nieuwe onkruidbestrijders, nu het minder evident is om bijvoorbeeld Round Up als ‘particulier’ op de kop te tikken in de handel. Aarzel ook niet informatie in te winnen bij een tuinaannemer, loonwerker of landbouwer, kortom iemand die over de nodige producten beschikt alsook over een licentie om ze te mogen toepassen. Vergewis er u ook van dat de ligging van uw percelen dergelijke ingreep toelaat (natuurgebied enz.).

Veel kleine paardenhouders in landelijke gebieden wachten te lang met een deskundige aanpak van onkruid; boosdoeners die men op de duur niet meer kwijtraakt en de paardenweide tot een wildgroei omtoveren. Natuurlijk zijn in de handel ook alternatieven beschikbaar die de particulier mag toepassen en die het proberen waard zijn. Nu op onderzoek uitgaan en uitproberen is bovendien gewapend zijn voor de lente. En als het weer nog even meezit, kan u alvast komaf maken met deze stoorzenders en aldus groeikracht van het onkruid komend seizoen afremmen.

Rust voor de weide

Veel paardenhouders zijn gevestigd in bosrijk gebied. Het klinkt idyllisch, maar dat is het niet altijd. Eens de nazomer van het toneel verdwijnt maakt men al snel kennis met de nadelen van vallende bladeren. Eens deze het gras op de weide overheersen, is het raadzaam de paarden uit de weide te houden. Paarden eten immers herfstbladeren, en al verteren ze wel een beetje populier, van bepaalde bomen zoals esdoorn en eik worden ze ronduit ziek. Hou daarom uw paard dichter bij huis en voorzie dicht bij de stal een goed afgebakende plek waar een beetje meer beweging mogelijk is dan op stal en die grotendeels bladvrij is. Een paard wordt niet ziek van enkele weken minder beweging. Wel van wekenlang gevallen bladeren eten. Bovendien is gras dat niet meer opdroogt overdag, niet geschikt voor een doorsnee warmbloedpaard.

In een volgend artikel bespreken we de voordelen van een kleine winteruitloop en het bioritme van een vrijetijdspaard.

Patricia Parrein-Borgenon

Foto’s: Philip Parrein