Edito: er is een verschil tussen recht en rechtvaardigheid
Eén boer vecht gesteund door landbouworganisaties en burgerbewegingen de verkoop van 450 hectare landbouwgrond aan de industrieel Fernand Huts aan. Of zij het recht aan hun zijde hebben, zal nog moeten blijken. Rechtvaardig is de handelswijze
van de verkopende partij, een OCMW, alvast niet.
Onder de naam ‘Gent en Garde’ voert de stad Gent een ‘duurzame voedselstrategie’ uit. Concreet stimuleert de progressieve studentenstad een lokaal geworteld, duurzamer voedselsysteem. Zo worden de Gentenaars ondersteund bij initiatieven voor stadslandbouw, zoals het aanleggen en onderhouden van moestuinen. De strategie moet in combinatie met maatregelen op bijvoorbeeld het gebied van energie en verkeer helpen van Gent een klimaatneutrale stad te maken. Wat van dichtbij komt, hoeft immers niet met camions, vliegtuigen, treinen of schepen van ver weg te komen. Wat dichtbij geproduceerd wordt, wordt bovendien in de regel met meer zorg voor het milieu geteeld dan wat van ver komt.
Het is dan ook opmerkelijk dat het OCMW van Gent landbouwgronden doelbewust onderbrengt bij het grootkapitaal. Doelbewust, want wie 450 hectare kwalitatief hoogwaardige landbouwgrond in één lot verkoopt, weet dat individuele landbouwers geen kans maken. Hebt u €17,5 miljoen op de plank liggen? De keuze alles in een blok te verkopen, verraadt desinteresse in de gevolgen van het gevoerde beleid of zelfs wanbeleid.
Dat het OCMW de aan haar nagelaten landbouwgrond niet tot in de eeuwigheid vasthoudt, is op zichzelf begrijpelijk. De organisatie kreeg de gronden van buiten haar doelgebied bij toeval in handen en houdt zich bezig met sociale taken op het gebied van bijvoorbeeld huisvesting, medische zorg en crisisopvang. Maar van een overheidsdienst mag worden verwacht dat ze verder kijkt dan haar eigen kortetermijnbelang.
Vlaanderen is dichtbevolkt en veel landbouwers zouden graag hun areaal uitbreiden, ook net over de grens in Zeeuws-Vlaanderen. Wie spreekt over lokale productie moet accepteren dat die toch vaak van iets verder zal moeten komen dan van binnen de stadsgrenzen. Het feit dat juist een instelling als het OCMW zich in het verkoopproces niet heeft bekommerd over het lot van toch al kwetsbare boeren, is pijnlijk. Net zoals het pijnlijk is dat de gemeenschap door haast bij verkoop mogelijk miljoenen mis is gelopen.
Maar to add insult to injury eist het OCMW vanwege geleden onkosten en imagoschade ook €10.000 van de boer die de overeenkomst juridisch aanvecht. Het voelt als intimidatie. Over de vraag of de verkoop juridisch in de haak is, zal de rechter beslissen. Moreel laakbaar lijkt de handelswijze bij de verkoop en de houding in de nasleep alvast wel.
