Elk een melkveehouderij, samen een kind
Melkveehoudster Loes Van Houdt uit Wiekevorst kreeg samen met haar vriend Ben acht maanden geleden een eerste kindje: Dré. Allebei brachten ze zelf hun jeugd door op het melkveebedrijf van hun ouders. Ze volgden hun hart, en werken intussen allebei mee op hun respectieve ouderlijke bedrijf, met de duidelijke intentie om over te nemen. “We zullen misschien eens iets samen aankopen, bijvoorbeeld een machine, als we dat nodig achten, maar onze loopbaan blijft gescheiden”, maakt Loes duidelijk.
Háár boerderij, De Witte Lelie in Wiekevorst, draagt meer dan genoeg geschiedenis mee. Al drie generaties maken de zaakvoersters naam met zoete dessertjes, gemaakt met melk van eigen koeien.
Samen sterk
Loes’ stem trilt wanneer ze vertelt over die eindejaarsperiode, zo’n tien jaar geleden, toen haar grootmoeder voor chemotherapie in het ziekenhuis lag. “Ik zat in het zesde middelbaar. ‘Ons moeke’ lag in het ziekenhuis, maar de dessertjes voor de feesten moesten wel gemaakt worden. We hebben dat toen met de hele familie gedaan. Samen zijn we erin geslaagd om alles tot een goed einde te brengen.” Vanaf dat moment wist ze wat ze wilde: De Witte Lelie overnemen.
“Maar ik moest van mijn ouders eerst iets ‘serieus’ gaan studeren, want ‘ge moet wel iets achter de hand hebben in de landbouw’. Dus ben ik voor laborante gaan studeren. Ik heb ook enkele jaren in die sector gewerkt. Ondertussen volgde ik aan het Steunpunt Hoeveproducten een cursus zuivelbewerking, en aan het Centrum Volwassenenonderwijs Provincie Antwerpen een opleiding voor de bereiding van ijs en desserts. Vijf jaar geleden heb ik dan toch de stap gezet om in het ouderlijk bedrijf te gaan werken.”
Van overschot tot overheerlijk
Op dat ouderlijk bedrijf begon grootmoeder Roza in de jaren 80, ten tijde van de invoering van de melkquota, met zuivelbereiding. Ze verwerkte de melk die teveel was tot boter en rijstpap, die ze dan van deur tot deur verkocht. Loes’ moeder Ingrid stapte mee in het bedrijf, en bouwde de verwerking verder uit. Ze volgde verschillende cursussen en breidde zo het gamma hoeveproducten gestaag uit. Haar man, Marc, specialiseerde zich in de zorg voor het melkvee. Hij stootte de varkenstak af. Vandaag de dag heeft de familie tussen de 70 en de 80 koeien aan de melk, rood- en zwartbonte Holsteins, en ongeveer 60 stuks jongvee.
In 2015 kreeg Marc een nieuwe melkput, een 2x8 visgraat op 60° van SAC. Datzelfde jaar zagen Loes en Ingrid hun verwerkingseenheid en hun winkel vernieuwd. De familie bouwde ook een verbruiksterras aan, waar klanten in de zomer tot 21u van een ijsje kunnen genieten. Het is de eerste keer dat ik een melkveehouder hoor zeggen dat hij het nog gemakkelijk heeft, vergeleken met het werk dat zijn vrouw en dochter elke dag verzetten. “Heb je dat opgenomen?”, lacht Loes, wanneer ik het haar voorleg. “Hij heeft een punt. De winkel opent om 9u. Dan bedien je de klanten die op zoek zijn naar melk, plattekaas, yoghurt… Maar in de zomer tref je om 21u nog volk aan op het terras. Daarna wacht de opkuis.”
Ieder z’n ding
Ook de ochtenden zijn niet mals. Dat is meteen ook de reden dat zij en haar vriend Ben er niet over peinzen hun bedrijven samen te voegen. “Hier wordt heel erg geleefd naar de uren van de winkel toe. Vanaf het moment dat de melk er is, moeten we zien dat we die meteen verwerken, liefst voor de winkel opent. Dan is je dag vertrokken, hé. Bij mijn vriend melken ze, en daarna ontbijten ze met z’n allen. Het tempo ligt er anders. Ze hebben ook meer melkkoeien, tussen de 100 en de 110. Nee, onze loopbaan zal gescheiden blijven.”
Hoe ziet ze de toekomst dan, wanneer haar vader op pensioen wil? “Ik help ‘ons vokke’ ook met de koeien. Ik melk mee en ik doe papierwerk. Maar ik voorzie dat ik op termijn één of twee mensen zal moeten aannemen om de koeien te verzorgen. Daarnaast zal ik het veldwerk eerder aan een loonwerker overlaten dan dat ik het zelf doe.”
Inkomsten
Vandaag schat Marc de gemiddelde dagproductie op 1.700 L. In de winter verwerken en verkopen Loes en Ingrid een derde van de melk die Marc produceert, in de zomer is dat zelfs twee derde. De rest gaat naar Milcobel.
De verwerking zorgt voor een belangrijk deel van het inkomen van de familie. Samen met de winkel en het verbruiksterras kunnen Loen en Ingrid er twee voltijdse eenheden en de nodige ondersteuning van jobstudenten mee betalen. Tijdens de drukste momenten in de zomer zijn dat er wel vier tegelijk. Na de zomer sluiten ze de winkel een week, zodat ze alles grondig kunnen kuisen. In november gaan ze ook één à twee weken dicht, om de feesten optimaal te kunnen voorbereiden. Daarna is er even rust: in januari blijft de winkel drie weken gesloten. “Maar we blijven wel melk leveren aan het rusthuis”, merkt Loes op.
Lokaal verankerd
Om haar klanten te blijven boeien, houdt ze de trends goed in de gaten. “Daarvoor heb ik veel aan Pinterest. Eenhoorn-ijstaarten waren het voorbije jaar geweldig populair. Ik experimenteer weleens met nieuwe ingrediënten: chocomousse met Baileys, desserts met die speciale Ruby chocolade…” Toch zijn het niet de hippe, trendy toestanden die de meeste klanten naar boerderij De Witte Lelie lokken.
De familie is diep vervlochten in het sociale weefsel van Wiekevorst. Ze zijn sinds jaar en dag actief in de plaatselijke fanfare en de lokale afdeling van Landelijke Gilden, vertelt Loes enthousiast. “We zijn goed gekend hier. Mensen komen als vanzelf naar ons toe voor babyborrels, trouwfeesten, dessertbuffetten… Alleen voor ijsjes zijn we niet bepaald goed gelegen. Daarom zie je bij ons geen 20 smaken in de scheptoog. Wat de toekomst nog zal brengen? “Dat weten we niet goed. Maar we hebben er alle vertrouwen in.”
