Edito: dogmatisch denken
MAP6, Natura 2000, PAS-wetgeving, landschapsparken, het bosplan… Op steeds meer punten staan de landbouworganisaties lijnrecht tegenover Vlaams milieuminister Zuhal Demir, die soms ook in het vaarwater lijkt te komen van landbouwminister Hilde Crevits. Bovenal valt te hopen dat men niet dogmatisch, maar pragmatisch is.
In de vorige regering zaten de thema’s landbouw en milieu bij dezelfde minister: Joke Schauvliege. Zelf was ze er van overtuigd dat het samenbundelen van die verschillende belangen onder 1 minister een goede zaak was. Zo vermijd je (politieke) competitie tussen ministers, dacht de minister, en dan is er het argument van de dossierkennis: je kent 2 dossiers bijzonder goed, en dus kom je tot weloverwogen besluiten. Als niemand helemaal tevreden is en je dus van alle kanten de kritiek krijgt, doe je een goede job, was Schauvlieges motto. En toegegeven: kritiek kreeg ze, vanuit de boerenkant maar zeker ook vanuit de natuur- en milieuclubs.
Feit is dat milieu en landbouw sinds de voorbije verkiezingen in handen zijn van 2 verschillende ministers. CD&V claimde zoals gebruikelijk de landbouwportefeuille en de N-VA kreeg de door haar gewenste zeggenschap over natuur en milieu. Het belooft op het eerste gezicht een wat ambitieuzer milieubeleid, want de N-VA zit op dat gebied niet ver van de Groenen. Het belooft ook een blijvend beleid dat rekening houdt met boerenbelangen zoals gedefinieerd door de christendemocraten.
Een nadeel van een dergelijke constructie is dat wellicht niemand in haar domein durft af te rekenen met heilige huisjes. De angst voor een te grote vervlochtenheid is een reden waarom in sommige landen de defensieminister bij voorkeur geen generaal is. In het ergste geval treedt de minister niet op voor het algemene Vlaamse belang, maar beperkt ze zich tot het bedienen van haar traditionele achterban. Crevits noemde zich in dat kader al eens ‘een minister VOOR de landbouw’. Voor de landbouw is dat misschien fijn, maar gebrek aan distantie kan argwaan bij anderen wekken en politiek als een boemerang terugkomen.
Vanuit de hoek van de N-VA is de verdenking dat een CD&V-minister de Boerenbond dient nooit ver weg. De N-VA reageert soms als allergisch voor het maatschappelijk middenveld. Als liberale partij gelooft ze in een kleine overheid en men twijfelt er openlijk aan dat middenveldorganisaties wel echt representatief zijn voor een sector, of eerder een macht op zichzelf.
De vraag is legitiem, maar het antwoord misschien minder eenduidig als je zou hopen. Een minister en diens kabinet is belast met een breed pallet aan verantwoordelijkheden. Het doorgronden van een hele sector is niet eenvoudig. Het advies van Boerenbond of ABS, vanop gepaste afstand, is bittere noodzaak. Zoals ook de ministers van Milieu en Landbouw elkaar nodig hebben om tot een beleid te komen dat recht doet aan alle belangen.
