Er wordt in het stikstofdossier veel verwezen naar: ‘Europa zegt dat...’ Maar wat zegt Europa nu precies? De Nederlandse Annie Schreijer, EU-parlementslid, stelde exact deze vraag vorige week in de Europese landbouwcommissie. Het antwoord hierop kwam van Tassos Haniotis: “stikstofplannen zijn een nationale keuze waarbij er een zekere mate van flexibiliteit is.” Hier voegde hij onmiddellijk aan toe dat harde, geverifieerde data en metingen nodig zijn vooraleer het beleid wordt uitgestippeld.
Het excuus van ‘Europa zegt dat...’ waarachter politici zich schuilen, lijkt hiermee verdwenen. Tegelijk is het een ‘breed’ antwoord: hoever gaat die flexibiliteit immers? Gaat deze tot in het extreme, zoals nu lijkt voor te liggen, of niet? Wie speelt hier scheidsrechter: Europa, nationale politici, de burger, de rechtbank...?
Uit het antwoord van Haniotis onthouden we ook dat data en metingen nodig zijn, alvorens de politiek een beleid uitstippelt. Ons lijkt dat hieraan – in het ontwerp-PAS dat op tafel ligt – schromelijk is tekortgedaan. Nogmaals: wie komt scheidsrechter spelen? Of wordt het daadwerkelijk voer voor onverkozen rechters? Advocaten lijken alvast van werk verzekerd te zijn.
De Europese Commissie riep vorige week nog op om te stoppen met de polarisatie tussen duurzaamheid en productiviteit. Heel kort door de bocht, kan je dit natuur versus landbouw noemen. Zijn we vorige week niet effectief in de media de bocht uitgevlogen? Met als pijnlijk orgelpunt minister Demir die politiebescherming aanvraagt na boerenprotest. Of valt dit te catalogeren onder een uitgekiende marketing- en communicatiestrategie, waar we het vorige week al over hadden?
Voor de duidelijkheid: bedreigingen en agressie keuren we af! Er dient daadwerkelijk iets gedaan te worden aan de polarisatie en aan het stikstofprobleem, maar ook aan het behouden van de landbouw bij ons. Net op dit laatste ‘lokale voedselproductie’ vestigde ook de Europese Commissie de aandacht.
Hoe moet het nu verder? Welke (scheids)rechter lost het op?
